นามข้าคือมู่หรงลี่มี่ (จบแล้ว:)

     นามข้าคือมู่หรงลี่มี่ เป็นบุตรสาวคนโตของอดีตแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้น และข้าก็ได้ตัดสินใจที่จะเดินในเส้นทางสายทหารเช่นเดียวกับคนในตระกูลมู่หรง แม้นใครๆต่างบอกว่า เกิดเป็นสตรีที่ดีควรอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนก็ตาม แต่ทว่าโชคดี เพราะข้าถือว่าตนเองนั้นมิใช่สตรีที่ดีนัก ดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่จะต้องคอยอยู่แต่เหย้าเฝ้ากับเรือนให้เสียเวลา สู้ออกไปทำตามความต้องการของตนเองจะดีกว่า ท่านแม่เคยบอกข้าว่า คนเราเกิดมาล้วนต้องตายกันหมดทุก ๆคน แต่สุดท้ายแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ เราเลือกที่จะตายแบบไหนต่างหาก และข้าก็เลือกแล้วว่าจะตายเพื่อปกป้องคนที่ข้ารัก .

มู่หรงลี่มี่ อายุยี่สิบสามปี รับตำแหน่งเป็นแม่ทัพใหญ่ที่อายุน้อยที่สุดในแคว้นจิ้น นิสัยห้าวหาญไม่หวั่นเกรงผู้ใด ในเวลาออกศึกสามารถสังหารศัตรูได้อย่างเลือดเย็น แต่ในเวลาปรกติจะร่าเริ่งสนุกสนานยียวนกวนอารมณ์ผู้อื่นยิ่งนัก 

ฮองเต้จิ้นซือหยาง อายุสี่สิบปี มีใบหน้าที่งดงามราวกับอิสตรี ไม่ยอมอภิเษกสมรส จนทุกคนต่างคิดว่าพระองค์ชมชอบบุรุษ นิสัยเหมือนกับใจดีและอ่อนโยน แต่แท้จริงแล้วทั้งร้ายกาจและอำมหิตกับคนที่คิดตั้งตนเป็นศัตรูต่อพระองค์ และขี้หึง ขี้หวงเป็นอย่างมาก

" เจ้าแน่ใจนะว่าจะอยู่ชายแดนตะวันออกจริงๆ ที่นั้นห่างไกลจากเมืองหลวงมาก หากเกิดสิ่งใดขึ้น ข้าจะไปช่วยเจ้าทันได้อย่างไรกัน? " น้ำเสียงตัดพ้อเอ่ยขึ้นจากริมฝีปากงามอย่างน่าสงสาร

" ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องไปช่วย เจ้าแค่รอข้าอยู่ที่นี่ดี ๆก็พอ เรื่องอื่นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง " 

" แต่ข้าอดเป็นห่วงเจ้ามิได้เลย ยิ่งเมื่อตอนที่เจ้าอยู่ชายแดนใต้ด้วยแล้ว ทำเอาข้านอนฝันร้ายแทบทุกคืน โดยเฉพาะตอนที่เจ้าออกไปจัดการกับพวกเหล่าโจรชั่วนั่น " ใบหน้างามซบลงบนอกแกร่ง ที่มีร่องรอยแผลเป็นจากการถูกทำร้ายอยู่หลายแห่ง พร้อมกับเอ่ยบ่นขึ้นไม่หยุด 

" ไม่เอาน่า เจ้ามิใช่เด็กๆเสียหน่อย อย่าทำเป็นงอแงนักเลย เอาละ นี่ก็ดึกมากแล้ว รีบๆเข้านอนกันเถอะ พรุ่งนี้ข้าต้องออกเดินทางแต่เช้ามืด " 

" แต่ข้าไม่อยากให้เจ้าไปอยู่ไกล ๆเช่นนั้น..." 

" ชู่!!!! นอนเถอะ " 

" นี่ ! เด็กบ้า ! เจ้ากล้าออกคำสั่งกับข้าเชียวหรือ? " 

" แล้วเจ้าจะทำไมข้า จะสั่งปลดหรือว่าคุมขังดีเล่า " 

" อยากทำทั้งสองอย่างเลยได้หรือไม่? "

" เจ้าเองก็น่าจะรู้ดี ว่าตัวข้านั้นรักอาชีพของตนเองมากขนาดไหน เจ้ายังจะกล้ากระทำเช่นนั้นกับข้าได้ลงคอจริงๆหรือ? " 

" แล้วหากข้าทำเช่นนั้นขึ้นมาจริง ๆเล่า เจ้าจะโกรธมากหรือไม่ ? " 

" หึ ๆ ข้าคงโกรธเจ้าไม่ลงหรอก แต่ทว่าข้าก็แค่หายไปจากชีวิตของเจ้าตลอดกาลเท่านั้นเอง " 

" ไม่ได้! ข้าไม่ยอม ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปอย่างเด็ดขาด ข้าเป็นของเจ้าแล้ว เจ้าต้องรับผิดชอบในตัวข้าไปทั้งชีวิต ห้ามเจ้าหนีหายไปที่ใดอย่างเด็ดขาด เจ้าจะต้องอยู่กับข้าไปจนวันตาย " 

" หึ ๆ ย่อมได้อยู่แล้ว หากเจ้าไม่ปลดข้าออกจากตำแหน่งและคุมขังข้าเอาไว้ละก็  " 

" ได้ ๆ ข้าจะไม่สั่งปลดเจ้า และจะไม่มีวันคุมขังเจ้าอย่างเด็ดขาด " 

" ข้าถือว่านี่คือคำสัญญา หากวันใดเจ้าผิดคำพูดละก็ เจ้าเตรียมตัวแก่ตายเพียงลำพังได้เลย หึ ๆ " 

" นะ...นี่...นี่เจ้า...เจ้ากล้าหลอกเอาคำสัญญาจากข้าอีกแล้วนะ " 

" แล้วใครใช้ให้เจ้ายินยอมเองเล่า " 

" เจ้านี่มัน..." 

ร่างกายสูงโปร่งแข็งแกร่งราวกับบุรุษเพศ ตวัดกายขึ้นคร่อมอยู่บนตัวของชายร่างหนากำยำที่มีใบหน้าแสนงดงามยิ่งกว่าสตรีนางใด นางจ้องมองคนใต้ร่างตาไม่กะพริบ ก่อนที่จะก้มลงกดริมฝีปากร้อนผ่าวลงไปบนเรียวปากงามอย่างดุดัน

อือ !! อือ !!!!  เสียงร้องประท้วงดังออกมา เมื่อถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว 

" ทีนี้จะนอนได้หรือยัง? แต่ทว่าหากยังไม่อยากนอนละก็ ข้ายินดีที่จะอยู่เล่นเป็นเพื่อนเจ้าต่ออีกสักพัก " เมื่อกล่าวจบ ริมฝีปากร้ายก็ลงมือฉกชิมริมฝีปากงามอีกครั้ง อย่างไม่อ่อนโยนสักนิด พร้อมกับเริ่มมอบสัมผัสอันแสนวาบหวามให้แก่คนใต้ร่างอีกครั้ง หลังจากที่เพิ่งจะเสร็จไปเป็นรอบที่ห้ามาไม่นานนี้เอง

คนใต้ร่างถึงกับบิดเร่าด้วยความเสียวซ่าน เมื่อถูกกระทำการที่แสนรัญจวนใจขึ้นอีกครั้ง เช่นนี้แล้วจะให้เขาห่างจากนางได้อย่างไร 

ในที่สุดเสียงบทเพลงรักแห่งวังต้องห้ามจึงบรรเลงขึ้น โดยไม่รู้ว่ามันจะจบลงในตอนไหน เพราะดูจากท่าทีแล้วมันคงบรรเลงไปอีกครึ่งค่อนคืนอย่างแน่นอน

ร่างหนานอนหมดเรี่ยวแรงอยู่บนเตียงมังกร โดยที่มีร่างสูงโปร่งนอนกอดพระองค์เข้าไว้อยู่ในอ้อมอกนุ่มนิ่มของนางไม่ห่าง อีกไม่กี่ชั่วยามนางต้องจากเขาไปแล้ว แต่จะให้ทำเช่นใดได้ ในเมื่อตอนนี้สถานการณ์ทางชายแดนตะวันออก ช่างไม่หน้าไว้วางใจสักนิด เพราะพวกเหล่าชนเผ่านอกด้าน ต่างพากันคิดว่าตอนนี้แคว้นจิ้นของพวกเรา ขาดซึ่งแม่ทัพใหญ่เช่นท่านพ่อไปนานแล้ว คงจะไร้ซึ่งความสามารถ พวกมันจึงคิดเข้ามายึดครองชายแดนแถบนั้นไปเป็นของตนเอง ฮึ! ฝันไปเถอะ ตราบใดที่ยังมีข้ามู่หรงลี่มี่อยู่ทั้งคน พวกเจ้าอย่าได้คิดว่าจะสมหวังได้โดยง่ายไปหน่อยเลย 

ฮ้องเต้จิ้นซือหยางตื่นบรรทมขึ้นมาในตอนฟ้าสางแล้ว จึงทำให้ข้างกายของพระองค์ว่างเปล่า ไร้ซึ่งร่างของคนที่เป็นเจ้าของพระองค์ทั้งร่างกายและจิตใจ เจ้าเด็กบ้า กล้าไปโดยไม่บอกลาอีกแล้วสินะ คอยดูเถอะหากเจอกันคราวหน้า พระองค์จะไม่ทรงยินยอมให้เข้าใกล้พระองค์อีกเลยคอยดู หึ ! ฮองเต้จิ้นซือหยางคิดขึ้นในใจอย่างขุ่นเคืองพระทัย พร้อมกับก้มมองร่องรอยรักสีกุหลาบช้ำตามร่างกายของพระองค์อย่างรู้สึกขัดเขิน " เจ้าเด็กบ้ากล้าทำให้พระวรกายอันสูงส่งของพระองค์มีบาดแผลอีกแล้ว ช่างน่าสั่งลงโทษให้หนักเสียจริง "  ถึงแม้นจะตรัสเช่นนั้นออกมา แต่ทว่าภายในพระทัยกับรู้สึกยินดียิ่งหนัก พระองค์ไม่ทรงอยากให้มันจางหายไปเลย อยากให้มันติดอยู่เช่นนี้ไปตลอดทั้งชีวิต เพราะจะได้แน่พระทัยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับพระองค์และนางมิใช่เป็นเพียงแค่ความฝันตื่นหนึ่งเท่านั้น 

ลี่มี่ที่แอบออกมาจากตำหนักส่วนพระองค์ของฮองเต้จิ้นซือหยางแล้ว นางจึงรีบควบม้าคู่ใจออกเดินทางไปยังทิศตะวันออกทันที 

เสียงฝีเท้าม้าสีดำทมึนตัวใหญ่ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณป่าสองข้างทางที่มันวิ่งผ่าน ทำเอาสิงสาราสัตว์น้อยใหญ่ต่างพากันวิ่งหลบหนีตายด้วยความหวาดกลัว ตอนนี้นางพร้อมแล้วที่จะไปเด็ดหัวศัตรูที่คิดรุกรานแผ่นดิน .

_________________€€€€€€

Talk .

นิยายเรื่องนี้คือภาคต่อจากเรื่องท่านแม่ของข้าคือตัวโง่งมจริงหรือ? หากใครเคยอ่านมาแล้ว ก็จะรู้จักกับเจ้าเด็กอ้วนตัวแสบที่มีชื่อว่าลี่มี่กันดี แต่ตอนนี้เจ้าเด็กอ้วนตัวแสบได้เปลี่ยนไปแล้ว เพราะการเลือกใช้ชีวิตในแบบชายชาติทหารนั่นเอง ไรต์อยากให้พวกเรามาคอยช่วยลุ้นเป็นกำลังใจให้ลี่มี่ของพวกเราฝ่าฝันอุปสรรค์ต่าง ๆที่นางจะต้องเจอในตอนต่อไปด้วยนะคะ และมาดูกันว่าลี่มี่ของพวกเราจะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางใดกันดีกว่า ^_^

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการ ไม่อ้างอิงประวัติศาสตร์ใดๆ ไม่ว่าจะเป็นชื่อเมือง ชื่อบุคคลหรือว่าเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น โลกที่สร้างขึ้นมามีความคล้ายคลึงกับยุคสมัยของจีนโบราณ แต่ยังมีกลิ่นอายของความเป็นไทยผสมอยู่ หากมีตรงไหนผิดพลาดไปหรือมีเหตุการณ์ที่ดูไม่สมเหตุสมผลบ้าง ไรต์ต้องกราบขออภัยล่วงหน้า นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง หากเข้ามาอ่านแล้วไม่ถูกใจหรือว่าไม่ถูกจริตก็คงต้องฝากขอโทษด้วย  ขอบคุณมากๆที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ^_^ 

ป.ล. นิยายเรื่องนี้แต่งสดไม่มีในสต๊อกเลย แต่จะพยายามอัพให้ได้บ่อยที่สุดนะคะ นิยายเรื่องนี้แต่งให้อ่านฟรีจนจบ พอจบแล้วไรท์จะปล่อยให้อ่านฟรีต่ออีก24ชั่วโมง แล้วจะทำการปิดค่ะ เพราะว่าจะมีการทำอีบุ๊กจึงแจ้งมาให้ทราบก่อนล่วงหน้านะคะ ^_^ 

ยังไงก็ฝากกดติดตามฝากกดคอมเมนต์มาเป็นกำลังใจให้ไรต์กับลี่มี่ด้วยนะคะ